וואַלדען ס כאַטע איז געווען סיקלודיד, אָבער עס איז נישט ווייַט
די צאָפנדיק סלאָפּעס פון די סיעראַ דע גרעדאָס האָבן פיל אין פּראָסט מיט די פאָראַס פון ניו ענגלאַנד. דאָרט, אויף די ברעג פון לייק וואַלדען, הענרי דוד טהאָרעאַו געלעבט צוויי יאָר און צוויי חדשים אין אַ כאַטע.
זיין רעפלעקטיאָנס און דערפאַרונג, ארויס אין 1854, אַרטיקיאַלייט אַ מאָדעל פון לעבן באזירט אויף ניט-קאַנסאַמשאַן, די צוריקקומען צו נאַטור און סאַלאַטוד.
"איך געגאנגען צו די וואַלד ווייַל איך געוואלט צו לעבן מיט פעסטקייַט און פּנים די יקערדיק פאקטן פון לעבן; זען וואָס איך קען לערנען און נישט אַנטדעקן, אין דעם מאָמענט פון מיין טויט, אַז איך האב נישט געלעבט."
מיין שטרעבונג האט מיך נישט אזוי ווייט געפירט. איך האָב געזוכט ווײַטקייט, צו שטילן דעם גערויש פֿון אַ יאָר אָן פּויזעס. אַ פֿרײַנד האָט מיר געפֿינט אַ כאַטע אין אַנגאָסטוראַ דע טאָרמעס, גאָר נאָענט צום טײַך, צווישן דעמב־וועלדער.
וואַלדענרי טהאָרעאַו
פו ן דע ר שאסי ע אי ז דע ר צוגאנג־װע ג געװע ן א שטײגער , גענײגנדיק . ם׳איז געװען א שויבן מיט א געדיכטן בלאק. א וועג האט געפירט צו א הילצערנעם הויז. אונטערן גײבל־דעך איז געװען א װאוינ־צימער, צװײ שלאף־שטובן, א באד און א קיך פון רעגולערע מידות.
דערהויבן אויבן דער ערד, מיט לאָדן פּיינטיד גרין, עס ריקאָלד קאנאדע'ס וואלד רעפיציעס.
„מײַן מעבל איז באַשטאַנען פֿון אַ בעט, אַ טיש, דרײַ שטולן, אַ קליין שפּיגל, עטלעכע צאַנגן, עטלעכע אַנדיראַנז, אַ קעסל, אַ סקאָווראָדע, אַ פאַן, אַ בעקן, צוויי גאָפּל און מעסערס, דריי טעלער, אַ גלעזל, אַ קרוג. און אַ לאָמפּ.“
טהאָרעאַו האט אַ ליבשאַפט פֿאַר ינומעריישאַנז ווייַל ער האלט אַז די דעטאַל מאכט זיין עדות מער מאַמאָשעסדיק. דער אמת איז, אז אליין, אין א סביבה אן פאדערונגען, די נויט פֿאַר אַבדזשעקץ איז רידוסט ספּאַנטייניאַסלי.
אין די הויז עס איז געווען קיין טעלעוויזיע, קיין ווי-פי, אָבער עס איז געווען 4 ג. אי ך הא ב געהאלט ן פא ר באװע ק צ ו גרינד ן א װײטקײט . איך אויסגעמעקט געזעלשאַפטלעך נעטוואָרקס פון די רירעוודיק און אַסיינד אַ פּלאַץ אין די לעבעדיק צימער , ווי אויב עס איז געווען אַ פאַרפעסטיקט מיטל מיט קאַבלע און רעדל.
איך געגאנגען צו די וואַלד ווייַל איך געוואלט צו לעבן מיט פעסטקייַט און פּנים די יקערדיק פאקטן פון לעבן."
וואַלדען ס כאַטע איז געווען סיקלודיד, אָבער עס איז נישט ווייַט. Thoreau אָפט געגאנגען די מייל וואָס געפירט צו קאָנקאָרד דורך די וואַלד. דארט ן הא ט ע ר גערעד ט ״אי ן כײמאפאטיש ע דאזעס ״ או ן כאט ש זײ ן פיאנער־גיי ט הא ט אי ם אפגעהיט ן צ ו רעד ן דערפון , הא ט ע ר געקויפ ט פארזארגונג .
דע ר װעג , װעלכע ר הא ט מי ך געפיר ט קײ ן לא־אנגאָסטורא , אי ז נאכגעגאנגע ן א גראבע ר צװיש ן שטײנערנע ר װענט , אונטע ר בײמער , פו ן װעלכ ע ע ס האב ן זי ך ארויסגעטראג ן א אומבארעכטיקטע ר צאל . ווי איך דורכגעגאנגען ליזאַרדס און ליזאַרדס טריגערד דזשאַמפּס אין די בושעס.
די שטאָט איז געווען גראַניט, קורץ. יעד ן פרימארג ן אי ז ע ר אי ם אריבערגעגאנגע ן או ן אראפגעגאנגע ן צו ם טײך . איך האב זיך אפגעשטעלט ביי א קוואל וואס איז אריינגעפאלן אין א קאָרעטע; ער װאלט אריבער די בריק און געלאזט די אײזלען מיר נאכפאלגן דורך די פעלדער. איין פרימאָרגן האָט זיך באַוויזן פאַר מיר אַ שוואַרצער ביק און האָט אַ קוק געטאָן אויף מיר און אַ שנאָרקט. אי ך הא ב געשפרונגע ן א ן אומפארגײענדיקע ר װאנט , או ן געלאפן .
ווייטער, די טארמעס האבן זיך אפגעשטעלט בײ א בעקן. נאכ ן גערודער ט צװיש ן קיזלשטיין , הא ט זי ך דא ס װאסע ר בארואיק ט אונטע ר ד י רעפלעקטאר ן פו ן א װאלדיקע ר פרײמעטער . די שטיין פּלאַטפאָרמס פּלאַנדזשד צו אַ פּלוצעמדיק טיף.
נא ך צװ ײ װאכ ן הא ב אי ך געוװסט , א ז מײ ן בלײב ן אי ז געװע ן פרוכטבאר , או ן ז י אי ז אויסגעלאפן
מאל אַ סטאַדע ציגן איז אַראָפאַקן אויפן שפּיץ בערגל און האָט מיך פון דאָרטן צוגעקוקט צעשפּרײט דאָס האַנטעך, לײגט אַרײַן די בױטלעך און פֿאַרטונקען זיך.
א פאר מעטער העכער איז געווען א וועג, מיט וועלכן די קי זענען געפארן צו די פאסטן פון א דערנעבנדיקער שטעטל. די וואַסער איז קיל, נייטראַל, ליכט.
"עטלעכע זומער מאָרנינגז, נאָך ביי ביידד אין דער אָזערע, איך וואָלט זיצן אונטער די טיר אין סאַלאַטוד און שטילקייַט, בשעת די פייגל סאַנג אַרום מיר אָדער פלאַטערד דורך די הויז, ביז די פאָרויס פון די זון אין די פֿענצטער אָדער די געזונט פון אַ באַן. אין דער ווײַטנס האָט מיך דערמאָנט אין דער צײַט.
איינזאמקייט פאדערט א רוטין. איך וואלט זיך אויפגעוועקט פרי און מיט א סוועטער צו בארואיקן די פרימארגן לופט, וואלט איך געשריבן ביי א טיש וואס האט פארנומען א קליעה צווישן די דעמבן.
מייַן קאַנטאַמפּלאַטיוו לאַפּס זענען ינקאַנסעקווענטיאַל ; ז ײ האב ן זי ך אויסגעזע ן א צעמישונג . זײ ן אביעקט , אי ז שטענדי ק געװע ן דא ס װײג ן פו ן בלעטלע ך או ן ד י באװעגונ ג פו ן בײמער , װא ס פאל ן צ ו דע ם טײך .
טײלמאל פלעגן א סטאדע ציגן קריכן אויפן שפיץ בערגל און מיך אנקוקן
דער מאמענט איז אריבער און ער האט ווייטער געשריבן אדער געלייענט; ער האט ריזומד די יאָגאַ סיקוואַנס אָדער געגאנגען פֿאַר אַ לויפן אויף די אנדערע ברעג, ווו די סטאַדז זענען גרייזינג.
איך האָב נישט וואַקסן בינז, און איך בין נישט געווארן אַ וועגעטאַריער, ווי טהאָרעאַו. צװײ װאכן זײנען ארום מיר נישט געװען קײן קלאנגן, אחוץ די קלאנגן פון װאלד. ווערטער זענען רידוסט צו קורץ יקסטשיינדזשיז מיט די ווילידזשערז און טיילמאָליק טעלעפאָן קאַללס.
דער מאָמענט איז דורכגעגאנגען און איך האָב ווייטער געשריבן אָדער לייענען
איך האָב נישט דערפאַרונג פּלוצעמדיק בערסץ פון ינספּיראַציע אָדער פילן די עקסטאַסי פון קאַמיוניאַן מיט נאַטור. איך האָב געלעבט מיט אַ הויז וואָס האָט געקריקט אין פאַרנאַכט, מיט ינסאַמניאַק אַולז און מיט אַ לעגיאָן פון נויזיז פון ומזיכער אָריגין אין די געפאלן בלעטער.
איך האָב באַקומען אַ שטילקייט. נא ך צװ ײ װאכ ן הא ב אי ך געוװסט , א ז מײ ן בלײב ן אי ז געװע ן פרוכטבאר , או ן ז י אי ז געװע ן אויסגעמאטערט .
״איך האב פארלאזט דעם וואלד צוליב א גוטע סיבה ווי דער, וואס האט מיך אהער געבראכט. אפשר האט מיר אזוי אויסגעזען איך האָב געהאט מער לעבן צו לעבן און איך קען נישט פאַרברענגען מער צייט אויף דעם."
ווערטער זענען רידוסט צו קורץ יקסטשיינדזשיז מיט די ווילידזשערז